„Padał deszcz. Uczyłem się do egzaminu z filozofii przyrody. Z podwórza dobiegał hałas. Wyjrzałem za okno. To, co zobaczyłem, zaintrygowało mnie na tyle, że postanowiłem włączyć kamerę i udokumentować zaistniałe zdarzenie”. Tak autor „Wrony” opisuje genezę krótkiego dokumentu z obserwacji. Film jest zapisem pewnej historii widzianej z okna osiedlowego bloku, wychodzącego na park. W lapidarny sposób pokazuje postawy ludzi wobec niezwykłego zachowania młodej wrony. Dokument ten, prosty formalnie, rejestrowany z jednego punktu widzenia, układa się w uniwersalną opowieść o człowieku.